Mijn man zag een filmpje op facebook. Een cirnecomoeder met haar één maand oude puppy's in een gat onder haar kot gegraven voert allerlei
activiteiten uit. Ze likt haar puppy's schoon, toont aan de vader van de
puppy's haar tanden bij wijze van wantrouwen, laat haar eigenaar toe om haar te
aaien. "Zitten de puppy's werkelijk onder de grond? - vroeg mijn man mij
ongelovig, - het is daar wel koud op Sicilie!". Hardvochtige ik zag die beelden
al jaren en ben daar immuun voor. Ik vind het zelfs erg natuurlijk en
ontroerend. Niet zo lang geleden was onze Sahara drachtig. Onze cirnecoteef
heeft toen meermaals geprobeerd om een put onder de schuur te graven voor haar
bevalling. Ze maakte een put en ging daarin liggen. Helaas haalde mijn man haar
telkens weer uit de put en bracht haar in huis in een dure steriele mand met
een matras versierd met bolletjesmotief. Toen had ik medelijden met Sahara die
ogenschijnlijk haar weeën naar instinkt via de dwangmatige graafbevegingen.
Volgende ochtend aan de ontbijttafel vertelde Ivan aan
Sahara vertrouwelijk dat ze zich gelukkig moet prijzen nu ze niet in de gat in
de grond moet kruipen. Dat ze van de "berg" - zo noemt hij Etna waar vandaan we
haar gehaald hebben - verlost is en in de warme zetel mag liggen. Deze gat in
de grond zal zelfs veel te klein zijn voor haar zoontje Olaf.
