Op vakantie met de honden?

De spanning van aaneengeschakelde gebeurtenissen van het afgelopen jaar die als een afvalberg op de schouders lag, viel weg in de verlichte smalle strook van de vrije dagen. De Nieuwejaarvierders zongen, dansten, lachten, zoenden en... maakten plannen voor de zomer van het pasgeboren jaar.

"Genoeg thuisgebleven tijdens de vakantie", - rebelleerde ik tegen mijn man. Met die woorden verbrak ik mijn belofte waardoor ik mij wat ongemakkelijk voelde.  Enkele jaren geleden stond ik voor de keuze om een nieuwe hond in huis nemen. Op de weegschaal lagen een paar weken in het buitenland tegenover bijna dagelijkse wandelingen van circa 4 kilometer per dag met de honden in het mooie bos. Ik koos resoluut voor de wandelingen.

"Wat wonen we hier lelijk." - repliceerden de vakantiegaande buren bij hun terugkeer van de zoveelste vakantie. Na zulke opmerkingen voelde ik mij telkens depressief. "Het is niet zo dat als je in Zelzate woont dat je de marginaalste van het land bent", - verdedigde ik mijn thuishaven in mijn gedachten.

Deze keer was ik optimistisch. Alle argumenten over niet met de honden op vakantie gaan wou ik verwerpen. Ik stuurde een brief naar een geliefd oord in Frankrijk. De eigenaar van de gite weigerde. Ik belde naar de coördinator van de gites. Een jonge fransman beloofde mij een geschikt huis voor mij te zoeken. Hij noteerde onze telefoonnummers. Ik was ontzettend blij dat ik voor hem allerlei cijfers in het Frans kon opnoemen. Mijn nauwkeurige articulatie deed mij aan een examen van het Frans denken. " Quatre-vingt seize, soixante-seize" - keurig spraak ik de laatste vier cijfers van de telefoon van mijn man. Ik heb niets meer van die jongen vernomen. Meer nog, alle tien brieven met een gecopy-pastete vraag over het logement van drie middelgrote honden werden negatief beantwoord.

Ik hield de moed erin en checkte de stranden van de regio.  De honden “doivent toujours être tenus en laisse”. Af en toe zelfs “interdite, une exception pour les chiens d'aveugles”.

Wat heb  ik aan mijn vakantie met de honden als ze nergens welkom zijn?

Hondenhotel was uit den boze na een poging onze reu daar achter te laten tijden de loopsheid van onze teef.  Het duurde 15 dagen waarna  we de hond terugnamen: hees, mager, zo mager dat er twee “tchoepkes “ op zijn rug  waren verschenen.

Er bleef niets anders over dan het zoeken naar een babysit. Wie kan ik verleiden  met de bezienswaardigheden  van Zelzate? Ik belde een paar Russen om te informeren. “Naar België? “– vroegen ze  geschrokken na, waarna ik niks meer van hen vernomen. Het was nochtans zo goed bedacht van mij. Het is bijna een woningruil voor de vakantie zonder  de hunne woning te betreden. Maar ja, het verblijf van een week in Zelzate  met 3 honden is ook niet erg luxueus… Een boerenleven zonder er profijt van te hebben. Je staat vroeg op om de honden en een buiten wonende kat eten te geven en je krijg niks voor terug. Je krijgt zogezegd de vriendschap. Je zorgt voor de dieren, je wandelt met ze, ...of wandelen ze met jou?

Hoe dan ook we kunnen zeer veel met elkaar lachen. Onze drie honden , mijn man en ik.