Zaterdagochtend. Onze ongemanierde honden staan aan onze ontbijttafel en kijken ons smekend in de ogen. Sahara tilde langzaam haar voorpoot omhoog voor een 'high five'. 

"Het zijn net mensen!" zuchtte mijn man vertederd. 

Hij moet het wel zeggen. Ik vraag me al een hele tijd af hoe het komt dat er nu plots drie honden in aan die tafel staan, in plaats de afgesproken één. Het zijn inderdaad kleine mensjes. Met hun ondernement karakter vinden ze altijd wel een manier om iets gedaan te krijgen. Geen slappelingen.

Dat is het! In ons dagelijks leven zijn we op zoek naar dat tikkeltje meer energie om alles rond te krijgen. 

We kunnen van ze leren om ons te focussen op ons doel.