Gisterenavond gingen we onverwachts naar het bos. Het weer was een mooie lenteavond, met alle attributen erbij zoals: een stralende zon, baltsende vogels een fris windje met verse aarde- en bloemengeur. Daarbij hadden we ook het weekend in het verschiet. De honden - Sahara, Thor en Olaf - verwachten zo een avondwandeling niet en waren blij verrast. Eens in het bos gingen ze zo snel tekeer dat ze al halverwege de wandeling uitgeput waren. De oortjes waren rood, de tongen vielen uit hun muilen. Het was het uur van de avond wanneer de konijnen tevoorschijn komen voor hun "konijnen festival". Het is het meest geliefde uur ook van mij aangezien alles in het bos en in de open vlaktes goud kleurt.
Sahara komt uit Sicilie uit een jagersfamilie, ze heeft een half-lege stamboom vanwege nalatigheid van de jagers. De jagers houden zich niet bezig met de papierenboel en al die bereddering met de stambomen en het aangeven van de nesten. Ze doen het op een empirische wijze: je hebt een goede jachthond en ik ook, we zullen ze samenbrengen om nog een betere te krijgen... Gelukkig zijn er ook de vrouwen van jagers die een oog in het zeil houden. Zo'n vrouw zorgde toch voor een halfvolle stamboom van onze Sahara. Het schijnt dat haar moeder de beste jagerin in de meute was. Ze vond het konijn als de eerste. Ik kan het goed geloven.
Onze 5 jarige Thor ziet het ook in haar. Hij laat de zoektocht naar het konijn aan haar en wacht aan de rand van de bramen... Sahara stuurt het konijn naar hem en...het konijn springt in zijn mond. Ja-ja, het gebeurde precies zo gisterenavond. De honden werken al een tijdje samen. Het was de schrik van zijn leven - van het konijn, natuurlijk. Hij stootte op de muil van Thor en ging er vandoor. Thor was natuurlijk teleurgesteld! Ik dacht dat hij een hartaanval zou krijgen.
Op een keer - en het was vorig jaar - stuurde Sahara een haas naar Thor. Thor stond al klaar en - de haas sprong twee meters omhoog voor zijn leven! Ik en mijn man stonden bij als twee zoutpilaren.
Hier is een fragment van hun jacht
