Gisteren tijdens onze routineuze wandeling met de honden in het bos zagen we een opgejaagd konijn uit de struiken komen. De blije honden joegen hem alle drie achterna. Mijn man en ik stonden juist op het kruispunt van twee grote paden. “Wauw hij loopt recht naar ons!”, riep mijn man. Allebei voelden we de opwinding en de spanning. Gewoonlijk lopen de konijnen in hun warrige ondergrondse netwerk van miljoenen pijpen in de zachte grond. Zo zijn de konijnen voor de honden onbereikbaar. De honden graven in colère naar de geur, maar hun woede koelt dan na een tijdje weer af. De spanning die we voelden was opgewekt door de vrees dat het konijn het niet zou halen eens hij zijn weg naar een van de pijpen kwijt zou raken. Toen het konijn ons naderde nam hij een rechthoekige bocht zijwaarts. De klauwen van de honden maakten ronde diepe groeven in de vlakke aardweg. Hun neuzen volgden het konijn als de cursors van de computer.
Ik had de indruk dat op dit moment de honden bang waren om op elkaar te botsen. Het ging hen om het spelen, om het konijn te laten lopen en hem te blijven najagen. Dit kleine greintje twijfel redde het konijn. Hij spurtte in de struiken en dook de eerste de beste pijp in. De teleurgestelde honden groeven smalle pijpen met een uitzinnige kracht waarna ze het er bij lieten. We hernamen onze wandeling met een voor de honden vermakend partijtje “stok gooien”.
