Op de dogshow waren mijn honden helemaal mislukt. Mijn zelfgekweekte reu was "buiten proporties" en mijn teef was zelfs gediskwalificeerd. Mijn man zei dat hij niet meer naar de show gaat. Zo gezegd, zo gedaan. Gedaan met de hondenshows...
Op dit moment herinnerde ik mij weer dat de kinderen mij een diagnose "shopaholic" hebben gegeven. Dit gedacht redde mij. Ik was direct opgemonterd en ging shoppen. Wat voor keuze hebben de "shopaholics" op de hondenshows? Hondenbrokken, hondenbenodigdheden en de souvenirs. Deze keer was erbovenop een kaas & hesp winkel bijgekomen. Voor een felverlichte kraam stond een stevige kerel in een wit pak met een rode schort. In zijn naar voor getrokken handen hield hij een spie van kaas. Zijn verstijfde lichaam met dit uitnodigend gebaar deed mij aan een plastieken horekabeeld denken. "Wie verkoopt nu kaas in de stinkende zalen van hondenshows?" - prevelde mijn man toen hij mij naderde. Tegen zijn komst slaagde ik er al in om een handgemaakte halsband uit hertenleer, een jeansjasje voor mijn teef te kopen en een piepende felgekleurde speelgoedje voor mij reu.
Een goede vriend die ik tegenkwam maakte een compliment voor mijn aankopen en zei dat het mijn dag niet was waarop ik antwoordde dat het onze laatste bezoek aan hondenshow was. Aangemoedigd door onze "laatste ontmoeting" raakten we gewikkeld in een diep filosofisch gesprek. Ik was eigenlijk opgelucht. De vijfjarige carriere in de hondenshows was geëndigd. Het was een prettige ervaring. Ik heb van een leven geproefd die mij vreemd was en toch kon ik er van genieten.
Hier is het filmpje van Olaf die zijn cadeau "vermoordt" :)
