Cirnecohonden zijn echt bijzonder

Wat mij altijd tot ontroering brengt is de liefde waarmee de honden jou overspoelen. De cirneci zijn emotioneel, op het randje van de waanzin. Telkens wanneer ik 's ochtends naar beneden kom, zie ik erg emotionele beesten rondom mij. De ene springt op tafel en maakt een dansje op drie poten met de vierde in de lucht op dezelfde wijze als een High five, de andere wacht op mij in de zetel met het speelgoed waaraan ik moet trekken, de derde houdt een stuk textiel in zijn mond en maakt een liedje. Het liedje lijkt op een fluitgeluid, lijkend op een lied van een kind dat onhandig een plastieken fluit bespeelt, met een ritme van de zuchten op dezelfde noot. Uiteindelijk draaien ze alledrie rond in een walsbeweging met geblaf en het fluitgejammer. Om dit allemaal te stoppen geef ik ze eten. Terwijl ik bezig ben met het verdelen van stukjes pens en wat korrels in hun kommetjes staan ze rondom mij. Eindelijk stilzwijgend, hun staarten maken een roterende beweging. Wanneer ik mij omkleed om te gaan werken, kijken ze mij stilzwijgend aan en weten ze het uit ervaring en toch... hopen ze dat ik ze uitnodigend aankijk om een ommetje rond de blok te gaan maken. Dan gaan ze wat slapen. Het slapen van een cirneco duurt niet echt lang, ze kunnen immers niet zonder bezigheid, een opdracht die ze willen en "moeten" uitvoeren. En als ze die niet van het baasje krijgen, maken ze zich nuttig waar het hen het best lijkt. Ze kunnen de meubels "verbouwen", lekkere "nesten" van de zetels maken, met hun zachte bodem van afbraakmaterial. Zodra de baasjes terug zijn, zijn de cirneci opgelucht en trots - "kijk , wat ik gemaakt heb voor je! Nooit meer zal je zetel er zo saai uitzien als tevoren!" De baasjes zijn niet altijd blij met de aanblik van hun nieuwe interieur. De honden zijn dan erg aangedaan en teleurgesteld. Maar ze nemen de menselijke ondankbaarheid er nederig bij.