In de drukte van de laatste dagen voor Nieuwjaar gingen ik en mijn man naar de stad. Om niet te moeten slalommen tussen de massa kooplustigen, namen we een zijstraat. Het was bedoeld als amusement een juwelenwinkel binnen te stappen. Al maanden tuurde ik in een opzichtige vitrine naar een ongewone ring. Het was een grote saffier in een simpele setting zonder krullen en diamantjes. De saffier was lang, ovaal en vrij donker. De sobere setting was uit grijs metaal gemaakt, lijkend op titanium. Het strakke design van de ring won van de entourage van de barokjuwelen. De feestdagen vormden een onopvallend kader voor mijn bezoek. Ik drukte de deurbel in. Mijn man ging gewoon verder langs de straat naar een volgende bestemming, hij was op zoek naar Star Wars artikelen van Lego. Ik trad binnen in een rijk herenhuis . Ik informeerde naar de ring. De vrouw die de deur achter mij sloot ging de ring halen. De lange droge juwelier kwam bij mij aan de tafel zitten. Ik pastte de ring. "De ring is eigenlijk een ontwerp, - verklaarde hij, - het is een model uit zilver met een synthetische saffier. U kan een ring van goud met een natuurlijke saffier naar dit model hier bestellen." Ik verklaarde dat ik net die ring zo mooi vind met het grijze metaal en de donkere saffier. "Je mag die ring kopen voor 450 euro" - zei de juwelier minachtend. Mijn innerlijke stem zei mij dat het te duur is voor een zilveren ring met een nepsaffier... "Kan je die ring groter maken, als ik zou beslissen om hem te kopen?" - ik wou alle antwoorden op mijn vragen krijgen. Waarop de juwelier antwoordde dat hij best op de pink te dragen is zodat het licht de steen rakelings beschijnt. Vervolgens heeft de juwelier mijn eigen ring met een saffier op mijn vinger opgemerkt. Hij zei dat het toch niet veel uitmaakt aangezien mijn ring niet van goud en met een nepsaffier was. „Het is wel echt,” zei ik kalm, „de ring is van goud en mijn saffier is gerecycleerd uit een oude gedragen ring.” „Ja?” - de al dunne lippen van de juwelier werden nog dunner in een scheve glimlach, - het lijkt helemaal geen goud te zijn..." Ik stond erop dat hij mijn ring goed bekeek. Het was schemerig bij de juwelier, hij weigerde het te doen, toch nam hij zijn loep en bekeek mijn ring sceptisch. Hij zei niks. Wantrouwig bekeek ik mijn pink met de ring, nam afscheid van de juwelier en vertrok. Het bedoelde amusement had gewerkt. We lachten ons kapot: "Ga bij jouw juwelier en zeg tegen hem dat hij een bedrieger is. Zijn ring lijkt voor die dikke nek niet van goud en jouw saffier is ook al nep!" - gierde mijn man op de straat. Voor de feesten kochten we vis. Thuis gaf ik de honden heerlijke stukjes forel bij de hondenbrokken. We waren verbaasd van de stilte en de kalmte van onze doorgans luidruchtige honden. Het was alsof ze onder de indruk waren van hun feestdiner. Ze wilden erg braaf zijn, om ons te belonen.
